Bir hevesti belki de.
Önündeki boşluk olmak istedim.
Kekeme dilime vuran,
Geceydi kelimelerin. Uyandım.
Bir an çözüldü dilim.
Kör bir kadın gibi,
Dokunarak duvarlara, saydım.
Zaman kendini katlıyormuş oysa.
Sen, hastalıklı bir vaktin eşiğinde,
Gizlere yürürken, avuçlarken hüznü
Öyle düşleri boyarken karalara, bağlarken
Geceleri sabahlara, uykunda,
Daha çok konuştum kendimle.
İçimdeki çocukları büyüttüm.
Güneşe bıraktım düşlerimi.
Aldandım belki.
Ama yine de;
Senin kadar kayıtsız duramadım günlere
Rüzgâra karşı daha çok direndim.
Sessizliğin girdabına bırakamadım ruhumu.
Sana benzemek, zorlu bir oyunmuş.
Anladım…
neslihan öncel / kafes
12 temmuz 2009
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder