12 Temmuz 2009 Pazar

hevesti belki de..





Bir hevesti belki de.

Önündeki boşluk olmak istedim.

Kekeme dilime vuran,

Geceydi kelimelerin. Uyandım.

Bir an çözüldü dilim.

Kör bir kadın gibi,

Dokunarak duvarlara, saydım.

Zaman kendini katlıyormuş oysa.

Sen, hastalıklı bir vaktin eşiğinde,

Gizlere yürürken, avuçlarken hüznü

Öyle düşleri boyarken karalara, bağlarken

Geceleri sabahlara, uykunda,

Daha çok konuştum kendimle.

İçimdeki çocukları büyüttüm.

Güneşe bıraktım düşlerimi.

Aldandım belki.

Ama yine de;

Senin kadar kayıtsız duramadım günlere

Rüzgâra karşı daha çok direndim.

Sessizliğin girdabına bırakamadım ruhumu.

Sana benzemek, zorlu bir oyunmuş.

Anladım…

neslihan öncel / kafes

12 temmuz 2009




Hiç yorum yok: