söyle...

“hasretler büyütüyorduk üzüm bağlarında,
birazda üşüyordu ruhlarımız”


sakin bir pazar günü
alnındaki çizgilerden geçtim.
ve çözüldü sırla süslü dudaklarım...
söz,
içimde can çekişen balığın kalbi
zaman bir kum saatinin içinde
yağmurları bekliyordu.


gözlerinden,
mavi ırmaklar akarken o şehre
gördüm...
kıyıdan kıyıya vuran
garip bir yalnızlığı besliyordu ellerin...



küskün düşlerin sırtını dönerken sana
ve masum iki cümle kalmışken dilinde
gün dönerken geceye ya da gökyüzüne
sıkı sıkı tutan iki yıldız varken henüz
söyle...

çoşsun aşktan kuduran denizlerim
dalgalarım ıslatsın omuzlarını
bileklerine bulaşan sahipsiz renk olayım
nefesin kessiz saçlarımı
rüzgarla sevgili uçurumlar
sözün bağlasın çözülen dizlerimi
son adımım senin uykun olsun.

söyle...


neslihan öncel / bağ bozumu
20 ağustos 2009