uyu!

gelmiş geçmiş ve gelecek
tüm Tanrılara şikayet ettim seni
şimdi kimsesiz bir mevsimin gölgesin de
geceyi beklesin ruhun
tanımadığın seslerde boğ kendini
tenlerine yazıldığın
iz bıraktığın narin omuzlarında
son bir öpücük
emanet ettiğin tüm dudaklardan
ve gülümsediğin tüm yüzlerden
silinsin adın
kaybet kendini
kaybol içinin karanlık sokaklarında
yavaş yavaş yağsın üstüne
yorgun bir günün tüm laneti
ve kal orada!
yüzyıllar sürsün uslarındaki acı
bensiz doğan güneş vurmasın yüzüne
ıslak kalsın gözlerin
kurumasın, kuruyamasın, kurutmasın kimseler!!!
her düşüne bir kuyu kaz tırnaklarınla
daha derin, daha karanlık kuyular...
parça parça koy kendini sonra
ayır birbirinden umutları, hayalleri ve dilekleri...
babanın anlatmadığı masalları
annenin söylemediği ninnileri sana...
koy karaklık kuyulara!
uyurken sen
yorganın altına sokarken başını
kirpiklerin değerken yastığa
büyük bir soru sor kendine
hayat? hayat? hayat?
uyu
yalnız
duvarların boş
ellerin terli
gözlerin kırmızı mı hala?
son mevsimden gönderdim
ezberleyemediğin tüm duaları
şimdi bir zeytinin gölgesine yaslan ve uslan
orada kal
saçların ağarsın, sakallarına karışsın
ne öl, ne yaşa
benim gibi !!!
kor ol, kül ol
sonra bir rüzgar bekle
savursun seni başka iklimlere
hiç olmamış gibi
içlenmiş bir şarkı gibi
hiçlenmiş bir adam gibi
uyu! kal orada!
üç nefese ve en derinlere yatırdım seni
şimdi topla çığlıklarını yüreğimden
ben de sessizim artık...





neslihan öncel/oda