28 Şubat 2008 Perşembe

yaktım...



Yüzüm ellerime düşmüş bu gece. Parmaklarım gözümde, akan nehirleri kapıyorum. Zaman
ömrümden ne çok şey aldı benim. Buna da alışır bedenim. Gözlerim ateşten bir kor, yüreğim denizden fırtına, ellerim çocuktan çaresizlik çalıyor. Bir yaprak ölmek üzere, titriyor eriyen karların altında, içimden kimsesiz bir adam geçiyor.


"Yaktım sana gelen, kâğıttan yaptığım kayıkları."



Bir sarmaşık arsızlığıyla ruhumu sarıyor göçün, bu göç değil diyorum hatırlanmak üzere saklanmış bir hüzün.



neslihan




kış



2008




1 yorum:

efrasiyab dedi ki...

öpüyorum hain bir yumuşaklıkla yanmış gemileri. kimse görmüyor, onlara kırılgan bir yelpaze olduğumu. tükenmesinler diye. bitip yitmesinler diye...