adam!!!

Bir gün geleceksin diye sakladım satır aralarına kelimeleri. Tütsüler yaktım tenimde, kapadım sırtımdaki izleri. Sürmeler çektim şubat kokan vakitlere…

Ahh adam!!!

Adını kirli elleriyle yazanları öldürdüm. Baştan sona yaktım o eve giden ormanı. Nehirler sessiz şimdi. Haram ettim kendime rüya sonrası sabahları. Söndürdüm nefesimle. Bura da hep gece. Sen geceleri severdin beni. Öyle okşardın yanaklarımı da ben su olurdum. Kendime akardım oluk oluk. Ağız dolusu söylenecek tüm sözcükleri gömerdim dilime / sus olurdum.

Bir gün gelirsin diye harflerin içini boş bıraktı gözlerim. Konuşmadım kimseyle, sana biriktirdim “hoşgeldin” leri mi. Bilirdim sefalar getirecektin ruhuma. Öpüp koklayacaktın dizlerimi. Sonra anlatacaktın ıslak sesinle. Orada nasıl geçerdi zaman, nasıl yorardı ruhunu kalabalık caddeler… Üşüdüğün düşsüz geceleri, kaçırdığın otobüsü, o kadının sana nasıl sarıldığını… Ben kıskanıp seni o kadından, tırnaklarımı yiyecektim ve sen gülümseyecektin dudaklarını ısırarak. Sonra ben tanımadığım o güzel gözlü kadından öldüresiye nefret edecektim. En çok o kadından nefret edecektim.

Geç kalınmış bir vakit vardı aramızda. Bilirdim bunu ama yine de sustururdum içimde konuşan kadını. En çok bu acıtırdı canımı. Susunca yalnız kalırdım ve sabah olurdu ellerim. Güneş değmesin isterdim senden önce omuzlarıma. Sen sarsmalıydın, sen ısıtmalıydın beni öyle…

Ahh adam!!!

Ne çok özledim seni. Ne çok bekledi gölgem o duvarın altında. Bilsen.. Ahh bir bilsen… Henüz sakladığım birkaç şey var dilimin ucunda. Kendime bile söylemediğim. Gelirsen bir martının kanadında, emanet edeceğim kucağına.

Burada kal adam!

Neslihan

kış 2008