Yeniden var gücümle koşacağım mor dağların eteklerine. Yeniden tüm nefesimle çığlık çığlığa şarkı söyleyeceğim. Yeniden merhaba diyeceğim martılara. Kızıl bir güneşin altında bildiğim tüm duaları ederek Tanrı ya, “ben buradayım” diyeceğim. Bedenimden süzülen ırmaklara söylemeliyim sırlarımı. İçimde ne varsa haykırmalıyım hasretine gebe topraklara. Nehirler gibi boylu boyunca uzanan düşlerime yatırmalıyım seni. Yağmur olup yağmalıyım tenine. Arkamdan gelen otuz iklime, otuz kere yemin ederek belki de, otuz kere anlatacağım her şeyi. Üzüm bağlarında asmalara, kiraz dallarında çiçeklere, benimle gözlerini yuman balıklara, bahçemdeki ağaçlara, kentimdeki sokaklara, o sokakların kaldırımlarına, geceleri yaktığım tütsülere, biriktirdiğim tüm kibrit çöplerine tek tek anlatacağım.
Belki sonr,a ben yeniden bekleyeceğim seni evimin avlusunda bir akşam üstü. Ve belki sen yine yağmur yağarken kentime, kendin gibi geleceksin ansızın. Benim kalbim duracak belki de, senin dilin susacak. Gözlerimi yumacağım sana, sen avuçlarını saklayacaksın saçlarıma. Belki yine... Belki yeniden... Belki...
neslihan / oda
nisan 2008
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder