söyleyemem...

“kalbimi kanatlarında bahar taşıyan bir martının
çığlık çığlığa sesine bıraktım
bu yüzden, feryat feryat kırmızıdır toprakların”

Yürümelisin. Aynı yönde ve plansız. O ormanın en karanlık yerinde hayallerini yakarak, tırnaklarınla kazarak o toprakları ve ruhunu gömerek, bakmadan arkana yumarak gözlerini bir yaprağın ağaçtaki sesine, yürümelisin. İnan ben olmayacağım orada ve Tanrıları bırakacağım gözlerimden. Öğrendiğim tüm duaları unuttum dün akşamüstü, yerlerine sayılar ezberledim, ölüm gibi bir şeyler… Sana söz veriyorum. Sen giderken ben ellerimi bağlayacağım. Şimdi yürümelisin.

“söylediklerini unuttum,
soluğunu ve dinlediğimiz tüm şarkıları…”

Duydum…
Daha öncede yaklaştım ben ölü kelebeklerin kanatlarına ve duydum ağlayan meleklerin sesini. Hiç bir şey geçmişte kalmıyor, tekrar gelecek gölgeler ve yanımda yürüyecekler. Şimdi sen git, sonra yine gelirsin. Cesaretin orduları sırtımdaki yokuşta ve tüm hızıyla atlılar koşuyor sisli sabahlarıma. Kanatları kanlı tüm meleklerin, hızla düşüyorlar bulutlardan. Şimdi sen giderken ağla tüm cesaretinle. Ben o eşikten ayaklarımı uzatmayacağım, bakmayacağım sana o kapı aralığından. Kokumu aldım parmaklarından, özgürsün artık. Git! Çemberler ve halkalar, kuyular ve mermer taşlar, ejderler ve krallar, ay ışığında kutsandılar. Bir bakirenin kanı bulaştı çarşafa ve büyü bozuldu. Şimdi ben sönmek üzere olan alevi kurtarmalıyım. Sen yürümelisin o yöne doğru. Plansız ve ölümsüz.

“sana bilmediğim bir şeyi söyleyemem,
varlığına inanmadığım Tanrıların
mumlarını üfleyemem. nefesim yok benim.”

Sana daha fazlasını söyleyemem. Göremediğim bir şey için gözlerine bakamam o gölün kıyısında. Şimdi sustur rüzgârları, çek üzerimden ellerini ve kapat ışıkları. İnan bana bilmediğim bir şeyi sana söyleyemem. O fırtınada rüzgâr yedi sesimi. Ben de kalan sessiz bir gece. Ben sustum. Fakat bilmelisinki adımlarına kokum karıştı, kutsandın ruhumda. Arkana bakmadan yürümelisin. Ölümsüz ve plansız...










neslihan / oda





nisan / 2008