bilme

Düz yolların yan ceplerine anlattım gördüğüm rüyaları ve içimdeki sayıklayan o adamı.. Avucumun içinde, dişlediğim yerde, en çok kokan yerde yani nefessiz bekliyordu.. Anlattım ona..
Gözlerimde ki akreple yelkovanın oyununu.. Oyundaki hileleri ve tuzakları.. İnsanları ve yüzlerini.. Ait olmadıkları hikayeleri..
Sen de yalnızdın aslında ve kimsesizdin o şehirde.. Bana ve sana.. En çok da bana ve öteki sana.. “Dönmelisin” derken ve “özledim” diye önüme bakarken ben gerçektim aslında.. Gerçektim.. Vardım ve biliyordun sen de bunu.. Adın gibi biliyordun.. Adın gibi koyular akıyordu her yerinden ve dudaklarından gecenin duası düşüyordu…
Çekip gitmeliydi buralardan.. Bu sokaklardan ve ayaklarımın bastığı her taştan ve ayaklarımın gittiği her yönden.. Çekip gitmeli yabancı sokaklara vurmalı, vurmalı ayaklarım başka yolları okşamalı beklide rüzgar yavaş yavaş zehirlerken beş parasız “zan” larımı..
Kaç kere ekledim tenindeki tuzlu suyu yüzüme, kaç kere boşaldın köklerime ve kaç kere ağladı ellerin..

“Sakın yorulma”

“Sakın yorulma!!” dedin bana.. Sakın yorulma!!.. Yorulmadım.. Yorgun olan sendin, yorgun olan düşlerindi, yorulan senin gecendi aslında.. Ben tek camı doğuya bakan bir çatı katıydım seni yoran bu şehirde.. Avuç avuç okşadım seni, kibritten evler yaptım sana ve masallar anlattım hep sonu güzel biten, elmaların adil dağıtıldığı ve herkesin mutlu olduğu masallar..Gözlerini tuttum ve kaybettiğin zamanı aradım gecenin tombul yanaklarında.. Sonra saçlarımda salladım seni uyuttum koynumda.. Sen göğsümle oynadın çocuk ellerinle ve usulca bıraktım oradaki yatağa.. Üstünü örttüm tembel bir mumun ışığında…


Uzun bir gecenin ardından, büyük bir nefesle gireceksin kurşundan yapılmış kalemin içine.. Ve ben aynaya bakacağım ve sayacağım yüzümdeki köyleri.. O köylerdeki ölüleri ve ölülerin gözlerindeki renkleri yutacağım senin için…

Şimdi sen bunları bilme.. Ya da şimdi sen bunları anlayama, anlama ya da..


Anlama..
Anlayama..
Bilme sen bunları..
Bilme..

Oysa ne çok söylemek isterdim o iki kelimeyi sana..

nslh@n