Gün doğumunu bekliyorum,naifçe gözlerimi dikmişim o en soğuk sabahın içine. Bana söylediğin o yalan, kucaklıyor bizi sonbaharın hüzünlü ağaç dallarında.Hareketsiz biçimde dikiliyorum öylece. Tekrar düşerken ben yağan yağmurun ıslattığı toprağa, bana sesleniyorsun duyamıyorum...
Sadakat sıyrılıyor bedeninden ustaca ve ben acımla yürüyorum bilinmeyen patika yolda. Kendi küllerimin içinde ruhsuz bir halde dikiliyorum.
O ise ağladı ve bana "biliyorum" diye fısıldadı...
Gecenin içine yürüdük..
Sana elveda mı diyorum?
Çaba sarfettiğimi neden görmüyorsun?
Döktüğüm bütün gözyaşları senin içinken...

nslh@n